Artykuł poświęcony hodowli corgi z naturalnie krótkim ogonkiem. Dzięki uprzejmości naszego przyjaciela, hodowcy – Leif Herman Wilberg, Siggen

W historii welsh corgi pembroke możemy przeczytać o małym bobtailu, który przez wieki był hodowany na walijskich farmach. Wiemy, że na początku tego stulecia większość pembroków rodziła się z naturalnie krótkimi ogonami.

Uważam, że okres na początku tego stulecia, kiedy pembroki i cardigany były zarejestrowane w The Kennel Club jako jedna rasa i do pewnego stopnia były również krzyżowane, jest powodem, dla którego bobtaile są dziś tak nieliczne. Kiedy rasy zostały rozdzielone w 1934 roku, gen longtail był już utrwalony w populacji pembroków. Hodowcy obcinali ogony szczeniętom, które urodziły się z długimi ogonami, ponieważ według standardu powinny mieć krótki ogon.

Gen bobtail okazał się być genem dominującym który bardzo łatwo jest stracić, jeśli nie jesteś świadomy reguł genetycznych. Jeśli chcesz zachować dominujący gen w swojej populacji, jeden z rodziców musi go nosić, w przeciwnym razie go utracisz. Dlatego liczba psów bobtail w populacji mogła stopniowo spadać.

Kiedy wprowadzono zakaz obcinania ogonów w Norwegii, z radością mogę powiedzieć, że większość hodowców corgi w Norwegii miala podobną myśl. Hodowcy zgodzili się, że chcą wziąć udział w projekcie próby ponownego wprowadzenia genu bobtail do naszej populacji corgi.

Było to konieczne. Nasza populacja jest tak mała, że ​​musieliśmy wykorzystać cały materiał hodowlany, aby utrzymać rasę w zdrowiu podczas wprowadzania genu bobtail. Chociaż miałem bobtaile urodzone w moim pierwszym miocie w 1968 r., a także w miocie w połowie lat siedemdziesiątych, nie udało nam się znaleźć psów z naszych starych linii. Corgi, które można było użyć, kiedy wprowadzono zakaz obcinania uszu i ogonów u psów. Oznaczało to, że musieliśmy importować psa z Anglii. W tym czasie pani Peggy Gamble (Blands) i panna Patsy Hewan (Stormerbanks) właśnie rozpoczęły projekt ponownego wprowadzenia genu bobtail do rasy.

Panna Patsy Hewan prowadziła wówczas bardzo dużą hodowlę i przez lata udało jej się utrzymać gen bobtail w swoim stadzie. Peggy Gamble kupiła sukę od Patsy, Stormerbanks Bobs, a Peter Hopwood (Jofren) użył jej wujka Stormerbanks Barnaby Bear, aby wprowadzić bobtaile do swojej hodowli.

Po śmierci Patsy Hewan, hodowle Blands i Jofren były tymi, które przeprowadziły pionierską pracę, a Stormerbanks Bobs i S. Barnaby Bear będą w rodowodach większości psów z ogonami w Anglii i w Norwegii. Pani Sarah Taylor (Bymil) i Pani Leila Moore (Kaytop) również miały mioty zawierające szczenięta bobtail po Kaytop Ming. Wydaje się, że szczenięta bobtail nie były używane w hodowli i ta linia przepadła.

Wiem, że Peggy Gamble również oddała swoje reproduktory za darmo niektórym właścicielom psów z naturalnie krótkim ogonem. Nie sądzę, żeby były rozmnażane, a przynajmniej nie znam żadnego.

Istnieje wiele hipotez dotyczących wad, które mają być powiązane z genem bobtail. Jednak, o ile wiem, nie przeprowadzono poważnych badań w tej sprawie. Norwescy hodowcy corgi nie byli skłonni zaakceptować tych teorii, o ile nie były one poparte dowodami naukowymi. Nie mogliśmy zrozumieć, dlaczego psy miałyby tak bardzo różnić się od innych dzikich zwierząt, które żyją i rozmnażają się szczęśliwie ze swoimi krótkimi ogonami.

Muszę przyznać, że pierwsze bobtaile, które zostały przywiezione do Norwegii, nie miały jakości, do której byliśmy przyzwyczajeni. Musieliśmy cofnąć się o kilka kroków. To dlatego, że musieliśmy użyć naszych najlepszych bobtaili, mimo że były dostępne lepsze psy z długimi ogonami.

Przez wiele lat zajmowaliśmy się głównie kryciem longtail / bobtail, aby zachować dobrą jakość. Próbowaliśmy importować materiał hodowlany i znaleźć reproduktory, które pomogłyby nam poprawić naszą jakość. To był długi i trudny proces. Przez ostatnie trzy lub cztery lata z radością mogę powiedzieć, że jakość bardzo się poprawiła. Nasze bobtail corgi zaczęły wygrywać na największych wystawach.

Nie doświadczyliśmy żadnej z przewidywanych wad, które mogły pojawić się w naszej rasie. Kilka lat temu norweski Welsh Corgi Klubb wraz z Norsk Kennel Klub i Instytutem Weterynaryjnym wykonał badanie rentgenowskie kręgosłupa losowo wybranych psów typu bobtail z kryć bob x bob. Wniosek z badania był taki, że nie wykazano, że gen bobtail może być odpowiedzialny za jakiekolwiek deformacje kręgosłupa.

W prawie każdym miocie będziemy mieć szczenięta o różnej długości ogona. Niektóre mogą być długie, inne półdługie, a niektóre całkiem krótkie. Nie wiemy, dlaczego ogony mają różną długość. Faktem jest, że ogon jest jedyną strukturą ciała, która pojawia się z różną liczbą kości, dotyczy to również długich ogonów.